آتش تهیه

باز هم خُلق آسمــــان تنگ است

لشکــــر ابر عــــــازم جنگ است

ابــــــر آتش تهـــــیه می ریــــزد

عنقریب است ســــیل بـــر خیزد

فتوا

اشکی کــــه درون دیدگـان تاک است

معجونی از آفــتاب و آب و خاک است

من پاکتر از این سه نمی دانم چیست

پس آنچه کـــه از تاک بر آید پاک است

مهر مهر

نیمه شب نجوا کنان در گوش هم

راه افتـــــادیم دوشـــا دوش هم

ساحل و ماه و سکوت نیمه شب

شاخه ها سر برده در آغوش هم

آلت موسیقی

جاتون خالی یه جایی مهمون بودیم

پـای بسـاط تلـویـزیـون بـودیـم

برنامه شون سازی و آوازی بـود

اما سازش قایم باشک بازی بود

فردوسی

اونـــا کــــه میمیرن مـیرن تو برزخ

قـــاطـی میشـن اهـل بهشت و دوزخ

کـــار همـــــه اونجـــا بخـور بخوابه

تــــا روز آخــــر ، کــه حساب کتابه

شب فراق

شب فراق نخواهم دواج دیبا را

که شب دراز بود خوابگاه تنها را

ز دست رفتن دیوانه عاقلان دانند

که احتمال نماندست ناشکیبا را

سیه مست

وای از این افسرده گان فریاد اهل درد کو؟

ناله مستانه دلهای غم پرورد کو؟

ماه مهر آیین که میزد باده با رندان کجاست

باد مشکین دم که بوی عشق می آورد کو؟

زندان خاک

با دل روشن در این ظلمت سرا افتاده ام

نور مهتابم که در ویرانه ها افتاده ام

سایه پرورد بهشتم از چه گشتم صید خاک ؟

تیره بختی بین کجا بودم کجا افتاده ام

همچو نی

همچو نی می نالم از سودای دل

آتشی در سینه دارم جای دل

من که با هر داغ پیدا ساختم

سوختم از داغ نا پیدای دل

حجره دیو

هر دلی کو به عشق مایل نیست

حجرهٔ دیو خوان، که آن دل نیست

زاغ گو، بی‌خبر بمیر از عشق

که ز گل عندلیب غافل نیست