قصر امل

بیار باده که بنیاد عمر بر بادست

بیا که قصر امل سخت سست بنیادست

ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادست

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود

خیال

خم گو سر خود گیر که خمخانه خراب است

ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

هر شربت عذبم که دهی عین عذاب است

گر خمر بهشت است بریزید که بی دوست

لولیان

ای لولیان ای لولیان یک لولیی دیوانه شد

طشتش فتاد از بام ما نک سوی مجنون خانه شد

بی گاه شد

بی گاه شد بی‌گاه شد خورشید اندر چاه شد

خیزید ای خوش طالعان وقت طلوع ماه شد

از زبان خدا...

منم زیبا
که زیبا بنده ام را دوست میدارم
تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو میگوید

گلایه

خدایا کفر نمیگویم،
پریشانم،
چه میخواهی تو از جانم؟!
مرا بی آنکه خود خواهم اسیر زندگی کردی.

آواره

دوستت دارم پریشان‌، شانه می‌خواهی چه کار؟ 
دام بگذاری اسیرم‌، دانه می‌خواهی چه کار؟

اعجاز

هزار سال هم بگذرد

نگاهت،

غافلگیرم می کند

تو در هر لحظه

هزار اتفاقی

ما را بجز خیالت

ما را بجز خیالت، فکری دگر نباشد
در هیچ سر خیالی، زین خوبتر نباشد

کی شبروان کویت آرند ره به سویت
عکسی ز شمع رویت، تا راهبر نباشد

این که با خود میکشم

این که با خود می کشم هر سو، نپنداری تن است
گورِ گردان است و درآن آرزوهای من است!

آتش سردم که دارم جلوه ها در تیرگی
چون غزالان در سیاهی دیدگانم روشن است